Darüşşafaka'nın Cesur Çocukları

İş amaçlı bulaştım Darüşşafaka'ya. Bir sosyal sorumluluk projesi için.

İlk toplantımızı Maslak'taki okulda yaptık. Gülüşüyle insanın içini ısıtan bir "iş geliştirme" müdiresi var kurumun. O sımsıcak gülüşten öğrencilerin hikayelerini dinledikçe gözlerimiz nemlenmeye başladı. Babası hayatta olmayan, ülkenin her yerinden gelen kaliteli eğitim alma olanağı olmayan kız erkek ve ama akıllı çocukların ufacık dünyalarında yaşadıkları kocaman heyecanları dinlerken içimin ezilmemesi mümkün değildi zaten. İlk defa göz yaşları içinde bir toplantı yaptım. Karşı taraf belli ki tecrübeli ama ben bir türlü göz yaşlarıma engel olamadım, kafamı ne yana çevireceğimi bilemiyor, konuya sesim titrediği için devam edemiyordum...

İlginç hikayeler dinledik; kız çocuklarını okula kayıt ettirmekte ne kadar zorlandıklarını, ailelerinden ayrılan ufaklıkların tüm gün 7/24 okulda yaşamak zorunda kaldıkları için ilk başlarda ne kadar zorlandıklarını, hiç yüzme bilmeyen Van'dan gelmiş bir erkek öğrencinin nasıl liselerarası yüzme şampiyonu olduğunu, annelerinin eşlerinin ailelerinin engellemelerine karşı durup kendileri okuma yazma bile bilmezken kızları oğulları okusun diye onları hayata kazandırmak için yürüttükleri mücadelelerini, kendi akrabaları yokluk içindeyken Tahiti depremzedeleri yararına tiyatro oyunu sahnemele çabalarını, "babası olmayan" kelimesine okul içinde nasıl baş kaldırdıklarını ve daha ne indigo hikayeler...

Sonuçta oldukça güzel bir projeyi beraber bitirdik. Ama sanırsam ben kolay kolay ilişkimi kesemeyeceğim.

Öğrencilere destek olmak için ille de para bağışlamanıza gerek yok. Gönüllü olarak çeşitli çalışmalar yapılabiliyor; öğrencilere okul dışı konularda rehberlik yapabilir, iş yerinize götürüp sosyalleşmesini sağlayabilir, uzmanlık alanınız ile ilgili onları bilgilendirebilir, ablalık abilik yapabilirsiniz. Kurum her türlü manevi katkıya açık, öğrenciler zaten her türlüsüne hasret...

Ben çok şanlıymışım okurken çok şükür ailemin sıcak eli maddi imkanları hiç üstümden eksik olmadı. Bu çocuklara hayranlığımın bir sebebi de bu onlar zor bir mücadele içinde yalnızlar ama o kadar da güçlüler.

Hayat herkese eşit davranmıyor evet ama insan biraz da şansını kendisi yaratmıyor mu?